Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. At enim hic etiam dolore. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Duo Reges: constructio interrete. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Quod quidem iam fit etiam in Academia.
- Ita nemo beato beatior.
- Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
- Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
- Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.
Suis cuiusque sensibus sic, ut, contra si quis dicere velit, non audiatur -, tamen, ne quid praetermittamus, rationes quoque, cur hoc ita sit, afferendas puto. &nbasp; Tamen a proposito, inquam, aberramus.
- Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.
- At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.
- Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;
- Beatus sibi videtur esse moriens.
Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.
Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae possunt eadem contra Carneadeum illud summum bonum dici, quod is non tam, ut probaret, protulit, quam ut Stoicis, quibuscum bellum gerebat, opponeret. Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum virtute, vivere. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quid de Pythagora? Ita credo.
- Quis hoc dicit?
- Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
- Age sane, inquam.
- Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
- Haec dicuntur inconstantissime.
- Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
- Memini vero, inquam;
- Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
- Si longus, levis;
- Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?
Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Verum hoc idem saepe faciamus. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed ad rem redeamus;